[Powered by Google Translate] [Argumenty wiersza polecenia] [Christopher Bartholomew - Harvard University] [To jest CS50 - CS50.TV] Przydatna funkcja dla programu jest, aby zaakceptować wprowadzone przez użytkownika. Jak dotąd, mamy zbadać pewne funkcje w CS50 bibliotece aby zaakceptować wprowadzone przez użytkownika, takie jak "dostać ciąg" który pyta użytkownika, podczas gdy aplikacja jest uruchomiona, na sznurku. 

Istnieją jednak przypadki, gdy chcesz zapewnić swój wkład programu zanim zostanie ona uruchomiona. W ten sposób, nie trzeba prosić o dodatkowe informacje od użytkownika podczas wykonywania prostego zadania. Weźmy, na przykład, MV lub polecenia poruszać się w systemie UNIX. Polecenie to pozwala użytkownikowi przenieść plik z jednego miejsca do drugiego. Według stron podręcznika, mv przyjmuje dwa argumenty wiersza poleceń: Plik, który jest w ruchu i lokalizacji plik jest przeniesiony do. Więc ten przykład ma polecenie z dwoma argumentami. Jak więc powiedzieć nasz program C wykorzystać te argumenty wiersza polecenia? 

Cóż, okazuje się, że główną, którego używamy we wszystkich programach w C, ma sekret. Główne dwa parametry: argc i argv. Chodźmy na te warunki. 

Pierwszy parametr, argc, co jest skrótem od liczby argumentów, ma typ danych integer. Argc parametr zawiera liczbę argumentów, w tym poleceniu. W naszym polecenia przesunięcia, choć mamy tylko dwa argumenty wyświetlane, wartość argc będzie wynosić 3. Drugi parametr, argv, co oznacza wektor argumentów, jest tablicą char wskaźniki które wskazują na strunach. 

Oznacza to, że każdy element argv począwszy od zera, zawiera polecenia i argumenty. Na przykład, argv [0], które ja określam jako argv zero zawsze zawiera polecenie, które zostało uruchomione - w tym przypadku, mV. argv [1] będzie zawierać pierwszy argument, plik.txt, i argv [2] należy do drugiego argumentu, ~ / CS50 /. Ostatni argument argv zawsze będzie null. Warto więc wdrożyć te argumenty wiersza poleceń. W poprzednich ćwiczeniach, umieściliśmy pustkę, czyli nic, jako parametr funkcji main. Jednakże, w celu dla nas do wykorzystania argumentów linii poleceń, musimy usunąć wewnętrzną pustkę i miejsce głównej int argc, char * argv []. Teraz, by przejść cały element z argv, które są twoje argumenty, można po prostu iteracyjne lub pętla, przez tablicę jak ta. Tak, wewnątrz korpusu głównego, my będziemy iść dalej i wpisz pętli for: for (int i = 0; i <argc; i + +). 

My nie potrzebujemy nawias klamrowy tutaj, ponieważ jesteśmy tylko wykonanie jednej linii kodu w części tej pętli. Idziemy do przodu i uderzył kartę raz, następnie wpisz printf ("argv [% d], do reprezentowania wartość całkowitą, % s, na łańcuch, a następnie znak nowego wiersza. Następnie dostarcza printf I dla bieżącej iteracji i argv [i] dla reprezentacji ciąg bieżącego argument wiersza polecenia. Kiedy go uruchomić z dwoma argumentami, zobaczymy argumenty są wyświetlane w panelu. Wcześniej powiedział, że argv odbyło tablicę char wskaźniki. 

Tak więc, jeśli jest to przypadek, w jaki sposób, a następnie dostęp do poszczególnych znaków w każdym argument? Na przykład, co jeśli chcę szukać szczególnym charakterze pierwszego argumentu? Cóż, odpowiedź jest taka, że ​​musimy zastosować pętlę zagnieżdżoną które będą następnie iterację wszystkich elementów w argumencie. Jest to, jak to zrobić. 

Po pierwsze, mamy zamiar zrobić kopię example2.c. Potem, w środku pierwszej pętli for mamy zamiar dodać dodatkowe pętli for. Tak for (int j = 0, n = strlen (argv [i]), które następnie daje nam długość bieżącego argumentu , J <N, j + +) Mamy zamiar wydrukować położenie każdego znaku wewnątrz bieżącego argumentu używając printf. Więc, printf ("argv [% d], do reprezentowania indeksu bieżącego argumentu następnie [% d] po raz kolejny, do reprezentowania aktualny znak aktualnego argumentu to: c%, w bieżącym znaku w argumencie. Wreszcie, oferujemy printf z indeksu zewnętrznej pętli, i, to indeks pętli wewnętrznej. 

I nasz ostatni argument printf jest rzeczywistą postać z dostarczonej argumentu w wierszu poleceń. Teraz, ponieważ użyłem funkcji ciąg strlen uzyskać długość łańcucha, Muszę również dodać string.h bibliotekę do góry nasz obejmuje. Tak więc, aby to zrobić, pójdziemy w górę i tuż pod stdio.h, będziemy robić # Include <string.h>. 

No to skompilować i uruchomić i zapewnić mu rzeczywistą argument. 

I, jak widać, mamy dokładną lokalizację każdego znaku w argumencie. Więc to jest to. Jestem Krzysztof Bartłomiej, to CS50. [CS50.TV]