1
00:00:07,150 --> 00:00:08,850
[Powered by Google Translate] DAVID DICIURCIO: Έτσι, μια σημαντική έννοια για να κατανοήσουν σε

2
00:00:08,850 --> 00:00:11,010
προγραμματισμού είναι η έννοια του πεδίου εφαρμογής.

3
00:00:11,010 --> 00:00:13,860
Πεδίο εφαρμογής μπορεί να οριστεί ως το πλαίσιο στο οποίο μια μεταβλητή είναι

4
00:00:13,860 --> 00:00:15,610
ορατές ή προσβάσιμο.

5
00:00:15,610 --> 00:00:18,150
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια συνάρτηση, κυρίως, που είναι

6
00:00:18,150 --> 00:00:22,570
υποτίθεται ότι προσαυξήσετε μια μεταβλητή, χ, από μία έως δύο.

7
00:00:22,570 --> 00:00:25,690
Όπως μπορούμε να δούμε, κυρίως αρχικοποιεί x σε ένα, εκτυπώνει

8
00:00:25,690 --> 00:00:28,740
από κάποιο κείμενο, τότε διατρέχει τον προσαύξηση λειτουργία, πριν από

9
00:00:28,740 --> 00:00:30,540
εκτύπωση περισσότερο κείμενο.

10
00:00:30,540 --> 00:00:32,545
Αν αυτή η λειτουργία ήταν να λειτουργήσει σωστά, θα ήταν

11
00:00:32,545 --> 00:00:34,120
εκτυπώσετε ως x 2.

12
00:00:34,120 --> 00:00:35,370
Ας το προσπαθήσουμε.

13
00:00:38,870 --> 00:00:43,075
>> Έτσι, όπως μπορείτε να δείτε, το κύριο δεν κάνουμε ό, τι αναμένεται.

14
00:00:43,075 --> 00:00:45,310
Επιστρέφει την τιμή 1, μάλλον

15
00:00:45,310 --> 00:00:47,150
από το 2 περιμέναμε.

16
00:00:47,150 --> 00:00:50,060
Ο λόγος για αυτό το σφάλμα μπορεί να εξηγηθεί από το πεδίο εφαρμογής.

17
00:00:50,060 --> 00:00:52,185
Σε συνάρτηση, κυρίως, έχουμε προετοιμαστεί x

18
00:00:52,185 --> 00:00:53,820
μόνο εντός της λειτουργία.

19
00:00:53,820 --> 00:00:56,580
Με άλλα λόγια, η μεταβλητή x έχει δηλωθεί τοπικά εντός του

20
00:00:56,580 --> 00:00:58,640
λειτουργία, κυρίως, και δεν είναι προσβάσιμο

21
00:00:58,640 --> 00:01:00,210
έξω από τη συνάρτηση.

22
00:01:00,210 --> 00:01:03,580
Μόνο κύριος μπορούν να έχουν πρόσβαση x σε αυτή την κατάσταση.

23
00:01:03,580 --> 00:01:06,990
Όταν λέμε αύξηση δεν περνούν x ως την είσοδο, αλλά

24
00:01:06,990 --> 00:01:08,960
απλώς ένα αντίγραφο του x.

25
00:01:08,960 --> 00:01:11,640
Ως αποτέλεσμα αυτού, η αύξηση της λειτουργίας μόνο προσθέτει

26
00:01:11,640 --> 00:01:14,190
η τιμή 1 σε ένα αντίγραφο της αξίας του x.

27
00:01:14,190 --> 00:01:16,170
Αλλά δεν είναι το ίδιο με x.

28
00:01:16,170 --> 00:01:19,090
Όταν επιστρέψετε στην κύρια, x η ίδια δεν έχει αλλάξει καθόλου.

29
00:01:19,090 --> 00:01:22,370
Έτσι εκτύπωση x θα δώσει μόνο την τιμή 1.

30
00:01:22,370 --> 00:01:24,890
>> Λοιπόν, στη συνέχεια, ότι αφήνει το ερώτημα: πώς θα πρέπει να καθορίσει

31
00:01:24,890 --> 00:01:26,230
αυτή η λειτουργία;

32
00:01:26,230 --> 00:01:29,500
Μια λύση έχει αύξηση επιστρέψει μια τιμή.

33
00:01:29,500 --> 00:01:31,180
Με τον τρόπο αυτό, η αύξηση της λειτουργίας θα

34
00:01:31,180 --> 00:01:33,350
να μας δώσει πίσω έναν ακέραιο.

35
00:01:33,350 --> 00:01:35,420
Τόσο εδώ είναι αναθεωρημένο κώδικα μας με το

36
00:01:35,420 --> 00:01:37,480
εναλλακτική λειτουργία προσαύξηση.

37
00:01:37,480 --> 00:01:41,510
Εδώ, αντί να επιστρέψει το x + 1, και όχι μόνο τέλος

38
00:01:41,510 --> 00:01:44,070
με x είναι ίσο με x + 1.

39
00:01:44,070 --> 00:01:46,290
Επίσης, να σημειωθεί ότι αντικαταστήσαμε την έξοδο του

40
00:01:46,290 --> 00:01:49,630
αύξηση, προηγουμένως ακυρώσει, με int, δηλώνοντας ότι

41
00:01:49,630 --> 00:01:52,230
αύξηση θα περάσει τώρα πίσω μια ακέραια τιμή.

42
00:01:52,230 --> 00:01:55,000
Τώρα, μετά την αύξηση τρέχει, θα επιστρέψει με την αξία του

43
00:01:55,000 --> 00:01:56,535
2, ακριβώς όπως εμείς έχουμε σκοπό.

44
00:01:59,630 --> 00:02:02,260
>> Μια άλλη κατάσταση που δείχνει το πεδίο εφαρμογής της σημασίας

45
00:02:02,260 --> 00:02:04,860
είναι στην scopeloop.c.

46
00:02:04,860 --> 00:02:07,320
Σε αυτόν τον κώδικα, έχουμε α για το βρόχο στην οποία η μεταβλητή

47
00:02:07,320 --> 00:02:10,310
συνολικά ξεκινά κατά τη διάρκεια κάθε βήματος.

48
00:02:10,310 --> 00:02:13,720
Δυστυχώς, αυτός ο κώδικας δεν συγκεντρώνει.

49
00:02:13,720 --> 00:02:16,690
Αυτό συμβαίνει επειδή η μεταβλητή συνολική πραγματικότητα δεν υπάρχει

50
00:02:16,690 --> 00:02:18,550
έξω από το βρόχο for.

51
00:02:18,550 --> 00:02:21,000
Οι μεταβλητές που δηλώνονται μέσα σε βρόχους υπάρχει μόνο εντός της

52
00:02:21,000 --> 00:02:23,967
βρόχο και η ίδια αποδεικνύεται σε λάθος μας

53
00:02:23,967 --> 00:02:25,880
μήνυμα, συνολικά αδήλωτα.

54
00:02:25,880 --> 00:02:28,710
Η μεταβλητή συνολικά έχει ακόμη να δηλωθεί εντός του πεδίου

55
00:02:28,710 --> 00:02:30,420
της λειτουργίας κύριο.

56
00:02:30,420 --> 00:02:33,610
Επιπλέον, κατά τη διάρκεια κάθε επανάληψη του βρόχου για μας, έχουμε

57
00:02:33,610 --> 00:02:36,340
Τα συνολικά reinitializing μας στο 0.

58
00:02:36,340 --> 00:02:39,210
Αυτό από μόνο του δεν τηρεί τον κώδικα από την κατάρτιση, αλλά

59
00:02:39,210 --> 00:02:42,920
θα αποτρέψει συνολικά από ποτέ αθροίζοντας σε αξία παρελθόν 1.

60
00:02:42,920 --> 00:02:45,760
>> Και πάλι, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το διορθώσω αυτό;

61
00:02:45,760 --> 00:02:48,520
Ένα από τα πιο εύκολο μεθόδων περιλαμβάνει τη διάθεση συνολικά το τοπικό έως το

62
00:02:48,520 --> 00:02:51,990
η συνάρτηση, κυρίως, όχι στην ίδια βρόχο.

63
00:02:51,990 --> 00:02:55,210
Αυτό θα ανέλθει συνολικά σε πραγματικά αυξήσετε, και, τελικά,

64
00:02:55,210 --> 00:02:57,880
ώστε να μπορεί να εκτυπωθεί μετά το βρόχο for.

65
00:02:57,880 --> 00:03:00,093
Μια άλλη τεχνική που θα συνοψίσω εν συντομία μόνο θα

66
00:03:00,093 --> 00:03:02,190
είναι η χρήση των καθολικών μεταβλητών.

67
00:03:02,190 --> 00:03:04,890
Οι καθολικές μεταβλητές είναι μεταβλητές που έχουν δηλωθεί πριν από τα κύρια

68
00:03:04,890 --> 00:03:07,860
που διατηρούν την αξία τους σε όλο το πρόγραμμα.

69
00:03:07,860 --> 00:03:10,710
Φυσικά, οι λειτουργίες μπορεί να αλλάξει την αξία του σε παγκόσμιο,

70
00:03:10,710 --> 00:03:13,470
αλλά δεν πηγαίνουν από το πεδίο εφαρμογής όπως οι τοπικές μεταβλητές.

71
00:03:13,470 --> 00:03:15,880
Ωστόσο, η χρήση καθολικών μεταβλητών τείνει να παρακινδυνευμένο

72
00:03:15,880 --> 00:03:18,180
από το κακό σχεδιασμό, δεδομένου ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι

73
00:03:18,180 --> 00:03:20,080
ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ των λειτουργιών.

74
00:03:20,080 --> 00:03:21,920
Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας δείκτες.

75
00:03:21,920 --> 00:03:24,250
Αλλά περισσότερα για αυτό μια άλλη φορά.

76
00:03:24,250 --> 00:03:26,670
>> Τέλος, είναι σημαντικό να υπάρχει κατανόηση του πεδίου εφαρμογής

77
00:03:26,670 --> 00:03:29,550
στο πλαίσιο της μνήμης του υπολογιστή, ή RAM.

78
00:03:29,550 --> 00:03:32,470
Κατά την εκτέλεση ενός προγράμματος, τις τοπικές μεταβλητές και συναρτήσεις

79
00:03:32,470 --> 00:03:34,040
προστίθενται σε μια συγκεκριμένη θέση στην

80
00:03:34,040 --> 00:03:36,010
RAM ονομάζεται τη στοίβα.

81
00:03:36,010 --> 00:03:39,230
Ως λειτουργίες επιστροφής, είναι τα πλαίσια στοίβα των μεταβλητών

82
00:03:39,230 --> 00:03:43,910
απομακρύνεται αποτελεσματικά από τη στοίβα απελευθερώνοντας περισσότερο μνήμη.

83
00:03:43,910 --> 00:03:46,750
Έτσι, όταν επανεξέτασης του πεδίου εφαρμογής, βεβαιωθείτε ότι έχετε να θυμάστε αυτά τα τρία

84
00:03:46,750 --> 00:03:47,980
βασικά σημεία.

85
00:03:47,980 --> 00:03:51,220
Ένα, το πεδίο μπορεί να είναι είτε τοπικό ή παγκόσμιο επίπεδο.

86
00:03:51,220 --> 00:03:53,990
Εξαρτάται από όπου η μεταβλητή έχει δηλωθεί.

87
00:03:53,990 --> 00:03:57,040
Δύο, μεταβλητές που δηλώνονται ή αρχικοποιηθεί σε λειτουργίες

88
00:03:57,040 --> 00:03:59,510
το τοπικό έως την λειτουργία και δεν μπορεί να αλλάξει από άλλους

89
00:03:59,510 --> 00:04:02,790
λειτουργίες, τουλάχιστον όχι χωρίς τη χρήση δεικτών.

90
00:04:02,790 --> 00:04:05,340
Τέλος, οι μεταβλητές είναι επίσης τοπικά στα κυκλώματα που είναι

91
00:04:05,340 --> 00:04:06,490
δηλώνονται μέσα.

92
00:04:06,490 --> 00:04:08,100
Οι μεταβλητές δεν είναι προσβάσιμες

93
00:04:08,100 --> 00:04:09,860
εκτός του βρόχου.

94
00:04:09,860 --> 00:04:11,170
>> Αυτό είναι όλο για τώρα και στο πεδίο.

95
00:04:11,170 --> 00:04:12,420
Ευχαριστώ για την προσοχή.