1
00:00:00,000 --> 00:00:06,030
>> [Bermain muzik]

2
00:00:06,030 --> 00:00:08,390
>> DOUG LLOYD: Penunjuk, di sini kita berada.

3
00:00:08,390 --> 00:00:11,080
Ini mungkin akan
menjadi topik yang paling sukar

4
00:00:11,080 --> 00:00:12,840
bahawa kita bercakap kira-kira dalam CS50.

5
00:00:12,840 --> 00:00:15,060
Dan jika anda telah membaca
apa-apa mengenai petunjuk

6
00:00:15,060 --> 00:00:19,080
sebelum anda mungkin menjadi sedikit
menakutkan pergi ke video ini.

7
00:00:19,080 --> 00:00:21,260
Memang benar petunjuk
yang membolehkan anda keupayaan

8
00:00:21,260 --> 00:00:23,740
untuk mungkin skru sehingga
cukup teruk apabila anda berada

9
00:00:23,740 --> 00:00:27,450
bekerja dengan pembolehubah, dan data,
dan menyebabkan program anda crash.

10
00:00:27,450 --> 00:00:30,490
Tetapi mereka benar-benar benar-benar berguna
dan mereka membenarkan kita cara yang benar-benar hebat

11
00:00:30,490 --> 00:00:33,340
untuk lulus data kembali dan
alik antara fungsi,

12
00:00:33,340 --> 00:00:35,490
bahawa kita jika tidak dapat berbuat.

13
00:00:35,490 --> 00:00:37,750
>> Dan supaya apa yang kita benar-benar
mahu lakukan di sini adalah kereta api

14
00:00:37,750 --> 00:00:41,060
anda mempunyai disiplin penunjuk yang baik, jadi
yang boleh anda gunakan petunjuk berkesan

15
00:00:41,060 --> 00:00:43,850
untuk membuat program-program anda yang lebih baik.

16
00:00:43,850 --> 00:00:48,220
Seperti yang saya katakan petunjuk memberikan kita berbeza
cara untuk lulus data antara fungsi.

17
00:00:48,220 --> 00:00:50,270
Sekarang jika anda ingat dari
video yang lebih awal, apabila

18
00:00:50,270 --> 00:00:53,720
kita bercakap tentang
skop berubah-ubah, yang saya sebutkan

19
00:00:53,720 --> 00:01:00,610
bahawa semua data yang kita melepasi antara
fungsi dalam C diluluskan oleh nilai.

20
00:01:00,610 --> 00:01:03,070
Dan saya tidak mungkin telah digunakan yang
jangka panjang, apa yang saya maksudkan di sana

21
00:01:03,070 --> 00:01:07,170
adalah bahawa kita sedang dalam perjalanan salinan data.

22
00:01:07,170 --> 00:01:12,252
Apabila kita lulus pembolehubah ke fungsi,
kita sebenarnya tidak lulus pembolehubah

23
00:01:12,252 --> 00:01:13,210
untuk majlis itu, bukan?

24
00:01:13,210 --> 00:01:17,670
Kita lulus salinan
bahawa data ke majlis itu.

25
00:01:17,670 --> 00:01:20,760
Majlis tersebut melakukan apa yang ia akan
dan ia mengira beberapa nilai,

26
00:01:20,760 --> 00:01:23,180
dan mungkin kita menggunakan nilai yang
apabila ia memberi kembali.

27
00:01:23,180 --> 00:01:26,700
>> Terdapat satu pengecualian kepada
peraturan ini lulus dengan nilai,

28
00:01:26,700 --> 00:01:31,210
dan kami akan kembali kepada apa yang
adalah sedikit kemudian di dalam video ini.

29
00:01:31,210 --> 00:01:34,880
Jika kita menggunakan petunjuk dan bukannya
menggunakan pembolehubah,

30
00:01:34,880 --> 00:01:38,180
atau daripada menggunakan pembolehubah
diri sendiri atau salinan pembolehubah,

31
00:01:38,180 --> 00:01:43,790
kita kini boleh lulus pembolehubah sekitar
antara fungsi dalam cara yang berbeza.

32
00:01:43,790 --> 00:01:46,550
Ini bermakna bahawa jika kita membuat
perubahan dalam satu fungsi,

33
00:01:46,550 --> 00:01:49,827
perubahan yang benar-benar akan mengambil
melaksanakan fungsi yang berbeza.

34
00:01:49,827 --> 00:01:52,160
Sekali lagi, ini adalah sesuatu yang
kita tidak boleh melakukannya sebelum ini,

35
00:01:52,160 --> 00:01:56,979
dan jika anda pernah mencuba untuk menukar
nilai dua pembolehubah dalam fungsi,

36
00:01:56,979 --> 00:01:59,270
anda dapati masalah ini
jenis menjalar, bukan?

37
00:01:59,270 --> 00:02:04,340
>> Jika kita mahu menukar X dan Y, dan kami
menyampaikannya kepada fungsi yang dipanggil swap,

38
00:02:04,340 --> 00:02:08,680
dalam fungsi yang menukar
pembolehubah melakukan nilai pertukaran.

39
00:02:08,680 --> 00:02:12,600
Satu menjadi dua, dua menjadi
satu, tetapi kita tidak benar-benar

40
00:02:12,600 --> 00:02:16,890
mengubah apa-apa dalam asal
fungsi, dalam pemanggil.

41
00:02:16,890 --> 00:02:19,550
Kerana kita tidak boleh, kami hanya
bekerja dengan salinan-salinannya.

42
00:02:19,550 --> 00:02:24,760
Dengan petunjuk walaupun, kita boleh
sebenarnya lulus X dan Y ke fungsi.

43
00:02:24,760 --> 00:02:26,960
Fungsi yang boleh dilakukan
sesuatu dengan mereka.

44
00:02:26,960 --> 00:02:29,250
Dan nilai-nilai pembolehubah
sebenarnya boleh berubah.

45
00:02:29,250 --> 00:02:33,710
Supaya agak perubahan dalam
keupayaan kita untuk bekerja dengan data.

46
00:02:33,710 --> 00:02:36,100
>> Sebelum kita menyelam ke dalam
petunjuk, saya fikir ia adalah bernilai

47
00:02:36,100 --> 00:02:38,580
mengambil masa beberapa minit untuk
kembali kepada asas di sini.

48
00:02:38,580 --> 00:02:41,000
Dan kita lihat bagaimana
kerja-kerja memori komputer

49
00:02:41,000 --> 00:02:45,340
kerana kedua-dua mata pelajaran yang akan
untuk benar-benar menjadi cukup saling berkaitan.

50
00:02:45,340 --> 00:02:48,480
Seperti yang anda mungkin tahu,
pada sistem komputer anda

51
00:02:48,480 --> 00:02:51,310
anda mempunyai pemacu keras atau
mungkin satu pemacu keadaan pepejal,

52
00:02:51,310 --> 00:02:54,430
semacam lokasi penyimpanan fail.

53
00:02:54,430 --> 00:02:57,950
Ia biasanya di suatu tempat di
kejiranan 250 gigabait

54
00:02:57,950 --> 00:02:59,810
untuk mungkin beberapa terabytes sekarang.

55
00:02:59,810 --> 00:03:02,270
Dan ia adalah di mana semua anda
fail akhirnya hidup,

56
00:03:02,270 --> 00:03:04,870
walaupun komputer anda ditutup
di luar, anda boleh hidupkannya semula

57
00:03:04,870 --> 00:03:09,190
dan anda akan mendapati fail anda berada di sana
sekali lagi apabila anda reboot sistem anda.

58
00:03:09,190 --> 00:03:14,820
Tetapi pemacu cakera, seperti pemacu cakera keras,
HDD, atau pemacu keadaan pepejal, SSD,

59
00:03:14,820 --> 00:03:16,050
adalah ruang simpanan adil.

60
00:03:16,050 --> 00:03:20,400
>> Kita tidak boleh benar-benar melakukan apa-apa dengan
data yang ada dalam cakera keras,

61
00:03:20,400 --> 00:03:22,080
atau dalam pemacu keadaan pepejal.

62
00:03:22,080 --> 00:03:24,950
Dalam usaha untuk benar-benar mengubah
data atau bergerak di sekitar,

63
00:03:24,950 --> 00:03:28,800
kita perlu bergerak ke
RAM, capaian ingatan rawak.

64
00:03:28,800 --> 00:03:31,170
Sekarang RAM, anda mempunyai banyak
kurang dalam komputer anda.

65
00:03:31,170 --> 00:03:34,185
Anda mungkin mempunyai suatu tempat di
kawasan kejiranan 512 megabait

66
00:03:34,185 --> 00:03:38,850
jika anda mempunyai komputer yang lebih tua,
kepada mungkin dua, empat, lapan, 16,

67
00:03:38,850 --> 00:03:41,820
mungkin juga sedikit
lanjut, gigabait RAM.

68
00:03:41,820 --> 00:03:46,390
Jadi, itu jauh lebih kecil, tetapi itu
di mana semua data yang tidak menentu wujud.

69
00:03:46,390 --> 00:03:48,270
Itulah di mana kita boleh mengubah keadaan.

70
00:03:48,270 --> 00:03:53,350
Tetapi apabila kita menghidupkan komputer kita di luar,
semua data dalam RAM dimusnahkan.

71
00:03:53,350 --> 00:03:57,150
>> Jadi itulah sebabnya kita perlu mempunyai cakera keras
untuk lokasi yang lebih kekal daripada itu,

72
00:03:57,150 --> 00:03:59,720
supaya ia wujud- ia akan
menjadi benar-benar buruk jika setiap kali kita

73
00:03:59,720 --> 00:04:03,310
bertukar komputer kita di luar, setiap
fail dalam sistem kami telah dipadamkan.

74
00:04:03,310 --> 00:04:05,600
Oleh itu, kita bekerja di dalam RAM.

75
00:04:05,600 --> 00:04:09,210
Dan setiap kali kita bercakap tentang
ingatan, cukup banyak, di CS50,

76
00:04:09,210 --> 00:04:15,080
kita berbicara tentang RAM, bukan cakera keras.

77
00:04:15,080 --> 00:04:18,657
>> Oleh itu, apabila kita bergerak sesuatu ke dalam ingatan,
ia mengambil masa sehingga jumlah tertentu ruang.

78
00:04:18,657 --> 00:04:20,740
Semua jenis data yang
kita telah bekerja dengan

79
00:04:20,740 --> 00:04:23,480
mengambil yang berbeza
jumlah ruang dalam RAM.

80
00:04:23,480 --> 00:04:27,600
Jadi setiap kali anda membuat integer
berubah-ubah, empat bait memori

81
00:04:27,600 --> 00:04:30,750
diketepikan dalam RAM supaya anda
boleh bekerja dengan integer itu.

82
00:04:30,750 --> 00:04:34,260
Anda boleh mengisytiharkan integer,
mengubahnya, sediakan

83
00:04:34,260 --> 00:04:36,700
kepada nilai 10 incremented
demi satu, sebagainya dan sebagainya.

84
00:04:36,700 --> 00:04:39,440
Semua yang perlu berlaku dalam
RAM, dan anda mendapat empat bait

85
00:04:39,440 --> 00:04:42,550
untuk bekerja dengan untuk setiap
integer yang anda buat.

86
00:04:42,550 --> 00:04:45,410
>> Setiap watak anda
mewujudkan mendapat satu bait.

87
00:04:45,410 --> 00:04:48,160
Itu hanya berapa banyak ruang yang
yang diperlukan untuk menyimpan watak.

88
00:04:48,160 --> 00:04:51,310
Setiap terapung, yang sebenar
nombor, mendapat empat bait

89
00:04:51,310 --> 00:04:53,390
melainkan jika ia adalah dua
ketepatan titik terapung

90
00:04:53,390 --> 00:04:56,510
nombor, yang membolehkan anda untuk
mempunyai angka yang lebih tepat atau lebih

91
00:04:56,510 --> 00:04:59,300
selepas titik perpuluhan
tanpa kehilangan ketepatan,

92
00:04:59,300 --> 00:05:01,820
yang mengambil masa sehingga lapan bait ingatan.

93
00:05:01,820 --> 00:05:06,730
Roh meronta-ronta Long, bilangan bulat yang sangat besar,
juga mengambil lapan bait ingatan.

94
00:05:06,730 --> 00:05:09,000
Berapa banyak bait memori
jangan rentetan mengambil?

95
00:05:09,000 --> 00:05:12,990
Nah mari kita meletakkan pin dalam soalan yang
buat masa ini, tetapi kita akan kembali kepadanya.

96
00:05:12,990 --> 00:05:17,350
>> Jadi kembali kepada idea ini memori
pelbagai besar sel-sel bait dapur.

97
00:05:17,350 --> 00:05:20,871
Itu benar-benar semua itu, adalah
hanya pelbagai besar sel-sel,

98
00:05:20,871 --> 00:05:23,370
seperti mana-mana lokasi lain yang
anda biasa dengan dan lihat,

99
00:05:23,370 --> 00:05:26,430
kecuali setiap elemen adalah satu bait luas.

100
00:05:26,430 --> 00:05:30,030
Dan seperti array,
setiap elemen mempunyai alamat.

101
00:05:30,030 --> 00:05:32,120
Setiap elemen array
mempunyai indeks, dan kami

102
00:05:32,120 --> 00:05:36,302
boleh menggunakan indeks bahawa untuk melakukan apa yang dipanggil
capaian rawak pada array.

103
00:05:36,302 --> 00:05:38,510
Kami tidak perlu bermula pada
permulaan array,

104
00:05:38,510 --> 00:05:40,569
melelar melalui setiap
elemen tunggal itu,

105
00:05:40,569 --> 00:05:41,860
untuk mencari apa yang kita cari.

106
00:05:41,860 --> 00:05:45,790
Kami hanya boleh berkata, saya mahu untuk sampai ke
Unsur-15 atau unsur ke-100.

107
00:05:45,790 --> 00:05:49,930
Dan anda hanya boleh lulus dalam jumlah itu
dan mendapatkan nilai yang anda cari.

108
00:05:49,930 --> 00:05:54,460
>> Begitu juga setiap lokasi
dalam ingatan mempunyai alamat.

109
00:05:54,460 --> 00:05:57,320
Jadi ingatan anda mungkin
melihat sesuatu seperti ini.

110
00:05:57,320 --> 00:06:01,420
Berikut adalah sebahagian yang sangat kecil
memori, ini adalah 20 bait ingatan.

111
00:06:01,420 --> 00:06:04,060
20 bait pertama kerana saya
menangani terdapat di bahagian bawah

112
00:06:04,060 --> 00:06:08,890
0, 1, 2, 3, dan sebagainya
pada semua jalan sehingga ke 19.

113
00:06:08,890 --> 00:06:13,190
Dan apabila saya mengisytiharkan pembolehubah dan
apabila saya mula bekerja dengan mereka,

114
00:06:13,190 --> 00:06:15,470
sistem ini akan menetapkan
mengetepikan sedikit ruang untuk saya

115
00:06:15,470 --> 00:06:17,595
dalam ingatan ini untuk bekerja
dengan pembolehubah saya.

116
00:06:17,595 --> 00:06:21,610
Jadi saya mungkin berkata, char c sama dengan modal
H. Dan apa yang akan berlaku?

117
00:06:21,610 --> 00:06:23,880
Well sistem akan
diperuntukkan untuk saya satu bait.

118
00:06:23,880 --> 00:06:27,870
Dalam kes ini ia memilih bilangan bait
empat, bait di alamat empat,

119
00:06:27,870 --> 00:06:31,310
dan ia akan menyimpan
H modal surat di sana untuk saya.

120
00:06:31,310 --> 00:06:34,350
Jika saya kemudian berkata kelajuan int
had sama dengan 65, ia adalah

121
00:06:34,350 --> 00:06:36,806
akan mengetepikan empat
bait memori untuk saya.

122
00:06:36,806 --> 00:06:39,180
Dan ia akan jadikan orang-orang
empat bait sebagai satu unit tunggal

123
00:06:39,180 --> 00:06:41,305
kerana apa yang kita sedang berusaha
dengan adalah integer di sini.

124
00:06:41,305 --> 00:06:44,350
Dan ia akan menyimpan 65 di sana.

125
00:06:44,350 --> 00:06:47,000
>> Kini sudah saya jenis
memberitahu anda sedikit pembohongan,

126
00:06:47,000 --> 00:06:50,150
betul, kerana kita tahu bahawa
komputer bekerja dalam perduaan.

127
00:06:50,150 --> 00:06:53,100
Mereka tidak faham
semestinya apa yang H modal adalah

128
00:06:53,100 --> 00:06:57,110
atau apa yang 65 adalah, mereka hanya
memahami binari, sifar dan satu.

129
00:06:57,110 --> 00:06:59,000
Dan sebagainya sebenarnya apa
kita menyimpan di sana

130
00:06:59,000 --> 00:07:03,450
tidak H huruf dan nombor 65,
tetapi perwakilan perduaan

131
00:07:03,450 --> 00:07:06,980
itu, yang kelihatan
sedikit sesuatu seperti ini.

132
00:07:06,980 --> 00:07:10,360
Dan khususnya dalam
konteks pembolehubah integer,

133
00:07:10,360 --> 00:07:13,559
ia tidak akan hanya meludah ke dalam,
ia tidak akan menganggap ia sebagai satu empat

134
00:07:13,559 --> 00:07:15,350
bait sebahagian semestinya,
ia sebenarnya akan

135
00:07:15,350 --> 00:07:19,570
untuk merawat ia sebagai satu ketulan empat bait,
yang mungkin kelihatan seperti ini.

136
00:07:19,570 --> 00:07:22,424
Dan walaupun ini tidak
sepenuhnya benar sama ada,

137
00:07:22,424 --> 00:07:24,840
kerana sesuatu yang dipanggil
yang endianness, yang kita tidak

138
00:07:24,840 --> 00:07:26,965
akan masuk ke dalam sekarang, tetapi
jika anda ingin tahu tentang,

139
00:07:26,965 --> 00:07:29,030
anda boleh membaca tentang sedikit
dan endianness besar.

140
00:07:29,030 --> 00:07:31,640
Tetapi demi hujah ini,
demi video ini,

141
00:07:31,640 --> 00:07:34,860
mari kita hanya menganggap bahawa, dalam
Malah, berapa jumlah 65 akan

142
00:07:34,860 --> 00:07:36,970
diwakili dalam
memori pada setiap sistem,

143
00:07:36,970 --> 00:07:38,850
walaupun ia tidak sepenuhnya benar.

144
00:07:38,850 --> 00:07:41,700
>> Tetapi mari kita sebenarnya hanya mendapat
menghilangkan semua binari sepenuhnya,

145
00:07:41,700 --> 00:07:44,460
dan hanya berfikir tentang sebagai H
dan 65, ia adalah lebih mudah

146
00:07:44,460 --> 00:07:47,900
untuk berfikir mengenainya seperti
bahawa sebagai seorang manusia.

147
00:07:47,900 --> 00:07:51,420
Baiklah, jadi ia juga seolah-olah mungkin satu
sedikit rawak yang I've- sistem saya

148
00:07:51,420 --> 00:07:55,130
tidak memberi saya bytes 5, 6, 7,
dan 8 untuk menyimpan integer.

149
00:07:55,130 --> 00:07:58,580
Ada sebab untuk itu, juga, yang
kami tidak akan masuk ke dalam sekarang, tetapi memadai

150
00:07:58,580 --> 00:08:00,496
untuk mengatakan bahawa apa yang
komputer lakukan di sini

151
00:08:00,496 --> 00:08:02,810
mungkin satu langkah yang baik di pihaknya.

152
00:08:02,810 --> 00:08:06,020
Untuk tidak memberi saya ingatan itulah
semestinya belakang untuk kembali.

153
00:08:06,020 --> 00:08:10,490
Walaupun ia akan melakukannya sekarang
jika saya ingin mendapatkan tali lain,

154
00:08:10,490 --> 00:08:13,080
dipanggil nama keluarga, dan saya mahu
untuk meletakkan Lloyd di sana.

155
00:08:13,080 --> 00:08:18,360
Saya akan perlu untuk memuatkan satu
watak, setiap huruf itu

156
00:08:18,360 --> 00:08:21,330
akan memerlukan satu
watak, satu bait ingatan.

157
00:08:21,330 --> 00:08:26,230
Jadi, jika saya boleh meletakkan Lloyd ke dalam pelbagai saya
seperti ini saya cukup baik untuk pergi, bukan?

158
00:08:26,230 --> 00:08:28,870
Apa yang hilang?

159
00:08:28,870 --> 00:08:31,840
>> Ingatlah bahawa setiap rentetan kita bekerja
dengan dalam C berakhir dengan garis miring sifar,

160
00:08:31,840 --> 00:08:33,339
dan kita tidak boleh meninggalkan bahawa di sini, sama ada.

161
00:08:33,339 --> 00:08:36,090
Kita perlu mengenepikan satu bait
memori untuk memegang itu supaya kita

162
00:08:36,090 --> 00:08:39,130
tahu bila rentetan kami telah berakhir.

163
00:08:39,130 --> 00:08:41,049
Jadi sekali lagi perjanjian ini
cara perkara-perkara

164
00:08:41,049 --> 00:08:42,799
muncul dalam ingatan kekuatan
menjadi sedikit rawak,

165
00:08:42,799 --> 00:08:44,870
tetapi ia sebenarnya adalah bagaimana
kebanyakan sistem direka.

166
00:08:44,870 --> 00:08:48,330
Untuk beratur mereka dalam gandaan
empat, atas sebab-sebab lagi

167
00:08:48,330 --> 00:08:50,080
bahawa kita tidak perlu
masuk ke dalam sekarang.

168
00:08:50,080 --> 00:08:53,060
Tetapi ini, jadi memadai untuk mengatakan bahawa
selepas tiga baris kod,

169
00:08:53,060 --> 00:08:54,810
ini adalah apa memori mungkin kelihatan seperti.

170
00:08:54,810 --> 00:08:58,930
Jika saya perlukan lokasi ingatan
4, 8, dan 12 untuk memegang data saya,

171
00:08:58,930 --> 00:09:01,100
ini adalah apa yang ingatan saya mungkin kelihatan seperti.

172
00:09:01,100 --> 00:09:04,062
>> Dan hanya terutamanya
bengah di sini, apabila

173
00:09:04,062 --> 00:09:06,020
kita berbicara tentang memori
alamat kita biasanya

174
00:09:06,020 --> 00:09:08,390
berbuat demikian dengan menggunakan tatatanda perenambelasan.

175
00:09:08,390 --> 00:09:12,030
Jadi kenapa pula kita tidak menukar semua ini
daripada perpuluhan kepada tatatanda perenambelasan

176
00:09:12,030 --> 00:09:15,010
hanya kerana itulah umumnya
bagaimana kita merujuk kepada ingatan.

177
00:09:15,010 --> 00:09:17,880
Jadi, daripada menjadi 0 melalui
19, apa yang kita ada adalah sifar

178
00:09:17,880 --> 00:09:20,340
x sifar melalui sifar x1 tiga.

179
00:09:20,340 --> 00:09:23,790
Mereka adalah 20 bait memori yang kita
telah atau kita melihat di dalam imej ini

180
00:09:23,790 --> 00:09:25,540
di sini.

181
00:09:25,540 --> 00:09:29,310
>> Jadi semua itu yang berkata, mari kita
melangkah jauh dari memori untuk kali kedua

182
00:09:29,310 --> 00:09:30,490
dan kembali kepada petunjuk.

183
00:09:30,490 --> 00:09:32,420
Berikut adalah yang paling penting
perkara yang perlu diingat

184
00:09:32,420 --> 00:09:34,070
seperti yang kita mula bekerja dengan petunjuk.

185
00:09:34,070 --> 00:09:36,314
Penunjuk A apa-apa
lebih daripada satu alamat.

186
00:09:36,314 --> 00:09:38,230
Saya akan katakan sekali lagi kerana
itu yang penting,

187
00:09:38,230 --> 00:09:42,730
penunjuk apa-apa
lebih daripada satu alamat.

188
00:09:42,730 --> 00:09:47,760
Penunjuk adalah alamat ke lokasi
dalam ingatan di mana pembolehubah hidup.

189
00:09:47,760 --> 00:09:52,590
Mengetahui bahawa ia menjadi mudah-mudahan
sedikit lebih mudah untuk bekerja dengan mereka.

190
00:09:52,590 --> 00:09:54,550
Satu lagi perkara yang saya suka
lakukan adalah untuk mempunyai jenis

191
00:09:54,550 --> 00:09:58,510
gambar rajah visual yang mewakili apa yang
berlaku dengan pelbagai baris kod.

192
00:09:58,510 --> 00:10:00,660
Dan kami akan melakukan ini pasangan
kali dalam petunjuk,

193
00:10:00,660 --> 00:10:03,354
dan apabila kita bercakap mengenai dinamik
peruntukan ingatan juga.

194
00:10:03,354 --> 00:10:06,020
Kerana saya berfikir bahawa gambar rajah ini
boleh sangat membantu.

195
00:10:06,020 --> 00:10:09,540
>> Jadi, jika saya berkata sebagai contoh, int k
dalam kod saya, apa yang berlaku?

196
00:10:09,540 --> 00:10:12,524
Baik apa yang pada dasarnya berlaku ialah
Saya semakin diketepikan untuk saya ingatan,

197
00:10:12,524 --> 00:10:14,690
tetapi saya tidak suka
berfikir tentang hal seperti itu, saya

198
00:10:14,690 --> 00:10:16,300
suka berfikir tentang hal itu seperti sebuah kotak.

199
00:10:16,300 --> 00:10:20,090
Saya mempunyai kotak dan ia
berwarna hijau kerana saya

200
00:10:20,090 --> 00:10:21,750
boleh meletakkan bilangan bulat dalam kotak hijau.

201
00:10:21,750 --> 00:10:23,666
Jika ia adalah watak yang saya
mungkin mempunyai sebuah kotak biru.

202
00:10:23,666 --> 00:10:27,290
Tetapi saya selalu berkata, jika saya mewujudkan
kotak yang boleh menyimpan integer

203
00:10:27,290 --> 00:10:28,950
kotak yang berwarna hijau.

204
00:10:28,950 --> 00:10:33,020
Dan saya mengambil penanda kekal
dan saya menulis k di sebelah itu.

205
00:10:33,020 --> 00:10:37,590
Jadi saya mempunyai kotak yang dipanggil k,
ke mana saya boleh meletakkan integer.

206
00:10:37,590 --> 00:10:41,070
Oleh itu, apabila saya katakan int k, itu
apa yang berlaku dalam kepala saya.

207
00:10:41,070 --> 00:10:43,140
Jika saya katakan k sama dengan lima, apa yang saya buat?

208
00:10:43,140 --> 00:10:45,110
Well, saya meletakkan lima
dalam kotak, betul.

209
00:10:45,110 --> 00:10:48,670
Ini adalah agak mudah, jika
Aku berkata int k, membuat kotak yang dipanggil k.

210
00:10:48,670 --> 00:10:52,040
Jika saya katakan k sama dengan 5,
meletakkan lima ke dalam kotak.

211
00:10:52,040 --> 00:10:53,865
Mudah-mudahan itu bukan terlalu banyak lonjakan.

212
00:10:53,865 --> 00:10:55,990
Berikut adalah di mana perkara yang pergi
sedikit menarik walaupun.

213
00:10:55,990 --> 00:11:02,590
Jika saya katakan int * pk, baik walaupun saya tidak
tahu apa ini semestinya bermaksud,

214
00:11:02,590 --> 00:11:06,150
ia jelas mendapat sesuatu
kaitan dengan bilangan bulat.

215
00:11:06,150 --> 00:11:08,211
Jadi saya akan mewarnakan
kotak hijau-ish,

216
00:11:08,211 --> 00:11:10,210
Saya tahu ia mendapat sesuatu
kaitan dengan integer,

217
00:11:10,210 --> 00:11:13,400
tetapi ia bukan integer sendiri,
kerana ia adalah satu bintang int.

218
00:11:13,400 --> 00:11:15,390
Ada sesuatu yang sedikit
berbeza mengenainya.

219
00:11:15,390 --> 00:11:17,620
Begitu terlibat integer-kanak,
tetapi jika tidak ia

220
00:11:17,620 --> 00:11:19,830
tidak terlalu berbeza daripada
apa yang kami katakan.

221
00:11:19,830 --> 00:11:24,240
Ia kotak, yang mendapat label,
ia memakai pk label,

222
00:11:24,240 --> 00:11:27,280
dan ia mampu pegangan
bintang int, apa sahaja mereka berada.

223
00:11:27,280 --> 00:11:29,894
Mereka mempunyai sesuatu yang boleh dilakukan
dengan bilangan bulat, dengan jelas.

224
00:11:29,894 --> 00:11:31,060
Berikut adalah barisan terakhir walaupun.

225
00:11:31,060 --> 00:11:37,650
Jika saya katakan pk = & k, wah,
apa yang hanya berlaku, bukan?

226
00:11:37,650 --> 00:11:41,820
Jadi nombor rawak ini, seolah-olah rawak
nombor, akan dilemparkan ke dalam kotak di sana.

227
00:11:41,820 --> 00:11:44,930
Segala yang ada, adalah pk
mendapat alamat k.

228
00:11:44,930 --> 00:11:52,867
Jadi, saya melekat di mana k hidup dalam ingatan,
alamatnya, alamat bait itu.

229
00:11:52,867 --> 00:11:55,200
Semua yang saya lakukan adalah saya katakan
nilai yang apa yang saya akan

230
00:11:55,200 --> 00:11:59,430
untuk diletakkan di dalam kotak dipanggil pk saya.

231
00:11:59,430 --> 00:12:02,080
Dan kerana perkara-perkara ini
petunjuk, dan kerana mencari

232
00:12:02,080 --> 00:12:04,955
pada rentetan seperti sifar x
lapan sifar c tujuh empat lapan

233
00:12:04,955 --> 00:12:07,790
dua sifar mungkin
tidak begitu bermakna.

234
00:12:07,790 --> 00:12:12,390
Apabila kita biasanya menggambarkan petunjuk,
kita benar-benar berbuat demikian kerana petunjuk.

235
00:12:12,390 --> 00:12:17,000
Pk memberikan kita maklumat yang
kita perlu mencari k dalam ingatan.

236
00:12:17,000 --> 00:12:19,120
Jadi, pada asasnya pk mempunyai anak panah di dalamnya.

237
00:12:19,120 --> 00:12:21,670
Dan jika kita hidup panjang
anak panah itu, bayangkan

238
00:12:21,670 --> 00:12:25,280
ia sesuatu yang anda boleh berjalan di atas, jika kita
berjalan di sepanjang anak panah,

239
00:12:25,280 --> 00:12:29,490
di hujung sangat anak panah itu, kami
akan mencari lokasi dalam ingatan

240
00:12:29,490 --> 00:12:31,390
di mana k hidup.

241
00:12:31,390 --> 00:12:34,360
Dan itu benar-benar penting
kerana sekali kita tahu di mana k yang hidup,

242
00:12:34,360 --> 00:12:37,870
kita boleh mula bekerja dengan data yang
bahagian dalam bahawa lokasi ingatan.

243
00:12:37,870 --> 00:12:40,780
Walaupun kami mendapat pemudi yang
sedikit lebih awal daripada diri kita sendiri buat masa ini.

244
00:12:40,780 --> 00:12:42,240
>> Jadi apa penunjuk?

245
00:12:42,240 --> 00:12:45,590
Penunjuk adalah satu item data yang
nilai adalah alamat ingatan.

246
00:12:45,590 --> 00:12:49,740
Itu ialah sifar x lapan barangan sifar
berlaku, yang merupakan alamat ingatan.

247
00:12:49,740 --> 00:12:52,060
Mereka itu adalah satu lokasi dalam ingatan.

248
00:12:52,060 --> 00:12:55,080
Dan jenis penunjuk
menerangkan kisah

249
00:12:55,080 --> 00:12:56,930
data yang anda akan dapati di
bahawa alamat ingatan.

250
00:12:56,930 --> 00:12:58,810
Jadi ada bahagian kanan int bintang.

251
00:12:58,810 --> 00:13:03,690
Jika saya ikut arah anak panah itu, ia
akan membawa saya ke lokasi.

252
00:13:03,690 --> 00:13:06,980
Dan lokasi itu, apa yang saya
akan mendapati terdapat dalam contoh saya,

253
00:13:06,980 --> 00:13:08,240
sebuah kotak berwarna hijau.

254
00:13:08,240 --> 00:13:12,650
Ia adalah integer, itulah yang saya
akan mencari jika saya pergi ke alamat tersebut.

255
00:13:12,650 --> 00:13:14,830
Jenis data yang
penunjuk menerangkan apa

256
00:13:14,830 --> 00:13:17,936
anda akan dapati di bahawa alamat ingatan.

257
00:13:17,936 --> 00:13:19,560
Jadi di sini adalah perkara yang benar-benar sejuk walaupun.

258
00:13:19,560 --> 00:13:25,090
Penunjuk membolehkan kita untuk lulus
pembolehubah antara fungsi.

259
00:13:25,090 --> 00:13:28,520
Dan sebenarnya lulus pembolehubah
dan tidak lulus salinan-salinannya.

260
00:13:28,520 --> 00:13:32,879
Kerana jika kita tahu di mana
dalam ingatan untuk mencari pembolehubah,

261
00:13:32,879 --> 00:13:35,670
kita tidak perlu membuat salinan
, kita hanya boleh pergi ke lokasi tersebut

262
00:13:35,670 --> 00:13:37,844
dan bekerja dengan pembolehubah itu.

263
00:13:37,844 --> 00:13:40,260
Jadi dalam petunjuk intipati jenis
untuk membuat persekitaran komputer

264
00:13:40,260 --> 00:13:42,360
lebih banyak seperti dunia sebenar, betul.

265
00:13:42,360 --> 00:13:44,640
>> Jadi di sini adalah analogi.

266
00:13:44,640 --> 00:13:48,080
Mari kita mengatakan bahawa saya mempunyai buku nota,
betul, dan ia penuh dengan nota.

267
00:13:48,080 --> 00:13:50,230
Dan saya mahu anda untuk mengemaskinikannya.

268
00:13:50,230 --> 00:13:53,960
Anda di satu majlis yang
kemas kini nota, betul.

269
00:13:53,960 --> 00:13:56,390
Dengan cara yang kita telah
kerja setakat ini, apa

270
00:13:56,390 --> 00:14:02,370
berlaku ialah anda akan mengambil komputer riba saya,
anda akan pergi ke kedai salinan,

271
00:14:02,370 --> 00:14:06,410
anda akan membuat satu salinan Xerox daripada
setiap halaman buku nota.

272
00:14:06,410 --> 00:14:09,790
Anda akan meninggalkan notebook saya kembali
di atas meja saya apabila anda selesai,

273
00:14:09,790 --> 00:14:14,600
anda akan pergi dan garisan di atas perkara-perkara dalam saya
buku nota yang sudah lapuk atau salah,

274
00:14:14,600 --> 00:14:19,280
dan kemudian anda akan dapat kembali ke
saya timbunan laman Xerox

275
00:14:19,280 --> 00:14:22,850
iaitu replika buku nota saya dengan
perubahan yang anda telah dibuat kepadanya.

276
00:14:22,850 --> 00:14:27,040
Dan pada ketika itu, ia terpulang kepada saya sebagai
fungsi panggilan, kerana pemanggil,

277
00:14:27,040 --> 00:14:30,582
untuk membuat keputusan untuk mengambil nota dan
mengintegrasikan mereka kembali ke dalam buku nota saya.

278
00:14:30,582 --> 00:14:32,540
Jadi ada banyak langkah-langkah
terlibat di sini, betul.

279
00:14:32,540 --> 00:14:34,850
Seperti ia tidak akan menjadi lebih baik
jika saya hanya berkata, hey, boleh anda

280
00:14:34,850 --> 00:14:38,370
mengemas kini komputer riba saya untuk
saya, menyerahkan engkau komputer riba saya,

281
00:14:38,370 --> 00:14:40,440
dan anda mengambil barang-barang dan
literal menyeberangi mereka keluar

282
00:14:40,440 --> 00:14:42,810
dan mengemas kini nota saya dalam buku nota saya.

283
00:14:42,810 --> 00:14:45,140
Dan kemudian memberi saya buku nota saya kembali.

284
00:14:45,140 --> 00:14:47,320
Itulah jenis apa
petunjuk membolehkan kita lakukan,

285
00:14:47,320 --> 00:14:51,320
mereka membuat persekitaran ini banyak
lebih seperti bagaimana kami beroperasi dalam realiti.

286
00:14:51,320 --> 00:14:54,640
>> Baiklah demikian itulah yang
penunjuk ini, mari kita bercakap

287
00:14:54,640 --> 00:14:58,040
tentang bagaimana petunjuk bekerja di C, dan
bagaimana kita boleh mula bekerja dengan mereka.

288
00:14:58,040 --> 00:15:02,550
Jadi ada penunjuk yang sangat mudah
dalam C dipanggil penunjuk nol.

289
00:15:02,550 --> 00:15:04,830
Mata penunjuk null apa-apa.

290
00:15:04,830 --> 00:15:08,310
Ini mungkin kelihatan seperti ia
sebenarnya bukan satu perkara yang sangat berguna,

291
00:15:08,310 --> 00:15:10,500
tetapi seperti yang kita akan melihat
sedikit kemudian, hakikat

292
00:15:10,500 --> 00:15:15,410
bahawa penunjuk null ini wujud
sebenarnya memang boleh datang dengan mudah.

293
00:15:15,410 --> 00:15:19,090
Dan setiap kali anda membuat penunjuk, dan
anda tidak menetapkan immediately- nilai

294
00:15:19,090 --> 00:15:21,060
contoh menetapkan
nilai serta-merta

295
00:15:21,060 --> 00:15:25,401
akan beberapa slaid kembali
di mana saya berkata pk sama & k,

296
00:15:25,401 --> 00:15:28,740
pk mendapat alamat k, sebagai
kita akan melihat apa yang bermakna,

297
00:15:28,740 --> 00:15:32,990
kita akan melihat bagaimana untuk kod yang shortly-
jika kita tidak menetapkan nilai kepada sesuatu

298
00:15:32,990 --> 00:15:35,380
bermakna serta-merta,
anda perlu sentiasa

299
00:15:35,380 --> 00:15:37,480
menetapkan penunjuk anda untuk menghala ke nol.

300
00:15:37,480 --> 00:15:40,260
Anda perlu menetapkan ia untuk menunjukkan apa-apa.

301
00:15:40,260 --> 00:15:43,614
>> Itu sangat berbeza daripada
hanya meninggalkan nilai kerana ia adalah

302
00:15:43,614 --> 00:15:45,530
dan kemudian mengisytiharkan
penunjuk dan hanya andaian

303
00:15:45,530 --> 00:15:48,042
ia batal kerana itulah jarang benar.

304
00:15:48,042 --> 00:15:50,000
Oleh itu anda perlu sentiasa menetapkan
nilai penunjuk

305
00:15:50,000 --> 00:15:55,690
untuk menyeimbangkan jika anda tidak menetapkan nilai
untuk sesuatu yang bermakna serta-merta.

306
00:15:55,690 --> 00:15:59,090
Anda boleh menyemak sama ada nilai penunjuk ini
adalah batal menggunakan operator kesamaan

307
00:15:59,090 --> 00:16:05,450
(==), Seperti anda bandingkan mana-mana integer
nilai-nilai atau nilai watak menggunakan (==)

308
00:16:05,450 --> 00:16:06,320
juga.

309
00:16:06,320 --> 00:16:10,994
Ia adalah satu jenis khas yang berterusan
nilai yang boleh anda gunakan untuk menguji.

310
00:16:10,994 --> 00:16:13,160
Sehingga adalah sangat mudah
penunjuk, penunjuk null.

311
00:16:13,160 --> 00:16:15,320
Cara lain untuk mewujudkan
penunjuk adalah untuk mengeluarkan

312
00:16:15,320 --> 00:16:18,240
alamat pembolehubah
anda telah diwujudkan,

313
00:16:18,240 --> 00:16:22,330
dan anda melakukan ini dengan menggunakan &
operator pengeluaran alamat.

314
00:16:22,330 --> 00:16:26,720
Yang kita telah melihat sebelum ini
dalam contoh gambar rajah pertama yang saya menunjukkan.

315
00:16:26,720 --> 00:16:31,450
Jadi, jika x ialah pembolehubah yang kita ada
sudah mencipta jenis integer,

316
00:16:31,450 --> 00:16:35,110
kemudian & x adalah penunjuk kepada integer.

317
00:16:35,110 --> 00:16:39,810
& x ialah- ingat, & akan mengeluarkan
alamat perkara yang di sebelah kanan.

318
00:16:39,810 --> 00:16:45,350
Dan kerana penunjuk hanya alamat,
daripada & x adalah penunjuk kepada integer

319
00:16:45,350 --> 00:16:48,560
nilai yang adalah di mana dalam ingatan x nyawa.

320
00:16:48,560 --> 00:16:50,460
Ia alamat x.

321
00:16:50,460 --> 00:16:53,296
Jadi & x adalah alamat x.

322
00:16:53,296 --> 00:16:55,670
Mari kita mengambil langkah ini satu
lagi dan menyambung kepada sesuatu

323
00:16:55,670 --> 00:16:58,380
Saya dirujuk kepada dalam video terlebih dahulu.

324
00:16:58,380 --> 00:17:06,730
Jika arr adalah pelbagai beregu, maka
& kurungan persegi arr i adalah penunjuk

325
00:17:06,730 --> 00:17:08,109
kepada dua kali.

326
00:17:08,109 --> 00:17:08,970
OKAY.

327
00:17:08,970 --> 00:17:12,160
ARR kurungan persegi i, jika
arr adalah pelbagai beregu,

328
00:17:12,160 --> 00:17:19,069
kemudian arr kurungan persegi i adalah
i-ke-elemen array itu,

329
00:17:19,069 --> 00:17:29,270
dan & arr kurungan persegi i adalah di mana dalam
memori i-ke-unsur daripada arr wujud.

330
00:17:29,270 --> 00:17:31,790
>> Jadi apa implikasinya di sini?

331
00:17:31,790 --> 00:17:34,570
Nama tatasusunan, implikasi
daripada semua ini,

332
00:17:34,570 --> 00:17:39,290
adalah bahawa nama pelbagai adalah
sebenarnya sendiri penunjuk.

333
00:17:39,290 --> 00:17:41,170
Anda telah bekerja
dengan petunjuk selama ini

334
00:17:41,170 --> 00:17:45,290
setiap kali anda telah menggunakan array.

335
00:17:45,290 --> 00:17:49,090
Ingat dari contoh di
kepada skop berubah-ubah,

336
00:17:49,090 --> 00:17:53,420
di akhir video saya hadir
contoh di mana kita mempunyai fungsi yang

337
00:17:53,420 --> 00:17:56,890
dipanggil int set dan
fungsi dipanggil lokasi yang ditetapkan.

338
00:17:56,890 --> 00:18:00,490
Dan cabaran anda untuk menentukan
sama ada atau tidak, atau apa yang

339
00:18:00,490 --> 00:18:03,220
nilai-nilai yang kita dicetak
akhir majlis itu,

340
00:18:03,220 --> 00:18:05,960
pada akhir program utama.

341
00:18:05,960 --> 00:18:08,740
>> Jika anda masih ingat daripada contoh yang
atau jika anda telah menonton video itu,

342
00:18:08,740 --> 00:18:13,080
anda tahu bahawa apabila anda-saat panggilan untuk
int set berkesan tidak apa-apa.

343
00:18:13,080 --> 00:18:16,390
Tetapi panggilan untuk menetapkan lokasi tidak.

344
00:18:16,390 --> 00:18:19,280
Dan saya semacam dipoles begitu saja mengapa
itulah yang berlaku pada masa itu.

345
00:18:19,280 --> 00:18:22,363
Saya hanya berkata, baik ia array, ia
khas, anda tahu, ada sebab-sebab.

346
00:18:22,363 --> 00:18:25,020
Sebabnya ialah bahawa array ini
nama adalah benar-benar hanya penunjuk,

347
00:18:25,020 --> 00:18:28,740
dan ada ini khas
persegi kurungan sintaks yang

348
00:18:28,740 --> 00:18:30,510
membuat perkara yang lebih bagus untuk bekerja dengan.

349
00:18:30,510 --> 00:18:34,410
Dan mereka menjadikan idea
penunjuk banyak yang kurang menakutkan,

350
00:18:34,410 --> 00:18:36,800
dan sebab mereka jenis
daripada menyampaikan dengan cara itu.

351
00:18:36,800 --> 00:18:38,600
Tetapi benar-benar tatasusunan hanya petunjuk.

352
00:18:38,600 --> 00:18:41,580
Dan sebab itulah apabila kita
membuat perubahan kepada array,

353
00:18:41,580 --> 00:18:44,880
apabila kita meninggal array sebagai parameter
fungsi atau sebagai hujah

354
00:18:44,880 --> 00:18:50,110
ke fungsi, kandungan array
sebenarnya berubah dalam kedua-dua CALLEE yang

355
00:18:50,110 --> 00:18:51,160
dan pemanggil.

356
00:18:51,160 --> 00:18:55,846
Yang bagi setiap jenis
berubah-ubah yang kita lihat tidak berlaku.

357
00:18:55,846 --> 00:18:58,970
Jadi itu hanya sesuatu yang perlu
keberatan apabila anda bekerja dengan petunjuk,

358
00:18:58,970 --> 00:19:01,610
ialah nama seorang
lokasi sebenarnya penunjuk

359
00:19:01,610 --> 00:19:04,750
kepada elemen pertama array itu.

360
00:19:04,750 --> 00:19:08,930
>> OK jadi sekarang kita mempunyai semua
fakta, mari kita terus pergi, betul.

361
00:19:08,930 --> 00:19:11,370
Mengapa kita mengambil berat tentang
di mana sesuatu yang hidup.

362
00:19:11,370 --> 00:19:14,120
Well seperti saya katakan, ia agak
berguna untuk mengetahui di mana sesuatu yang hidup

363
00:19:14,120 --> 00:19:17,240
supaya anda boleh pergi ke sana dan mengubahnya.

364
00:19:17,240 --> 00:19:19,390
Bekerja dengannya dan sebenarnya
ada perkara yang anda

365
00:19:19,390 --> 00:19:23,710
mahu lakukan untuk yang mengambil kesan berubah-ubah,
dan tidak berkuat kuasa pada beberapa salinan.

366
00:19:23,710 --> 00:19:26,150
Ini dipanggil dereferencing.

367
00:19:26,150 --> 00:19:28,690
Kami pergi ke rujukan dan
kita menukar nilai di sana.

368
00:19:28,690 --> 00:19:32,660
Jadi, jika kita mempunyai penunjuk dan ia dipanggil
pc, dan ia menjurus kepada watak,

369
00:19:32,660 --> 00:19:40,610
maka kita boleh mengatakan pc * dan * pc adalah
nama apa yang kita akan mencari jika kita pergi

370
00:19:40,610 --> 00:19:42,910
ke pc alamat.

371
00:19:42,910 --> 00:19:47,860
Apa yang kita akan dapati ada watak dan
* pc adalah bagaimana kita merujuk kepada data pada itu

372
00:19:47,860 --> 00:19:48,880
lokasi.

373
00:19:48,880 --> 00:19:54,150
Oleh itu, kita boleh mengatakan sesuatu seperti
* pc = D atau sesuatu seperti itu,

374
00:19:54,150 --> 00:19:59,280
dan itu bererti bahawa apa sahaja
adalah di alamat memori pc,

375
00:19:59,280 --> 00:20:07,040
apa sahaja watak sebelum ini
di sana, kini D, jika kita mengatakan * pc = D.

376
00:20:07,040 --> 00:20:10,090
>> Jadi di sini kita pergi lagi dengan
beberapa barangan C pelik, betul.

377
00:20:10,090 --> 00:20:14,560
Oleh itu, kita telah lihat * sebelum ini sebagai
entah bagaimana sebahagian daripada jenis data,

378
00:20:14,560 --> 00:20:17,160
dan kini ia digunakan dalam
konteks yang sedikit berbeza

379
00:20:17,160 --> 00:20:19,605
untuk mengakses data pada lokasi.

380
00:20:19,605 --> 00:20:22,480
Saya tahu ia sedikit mengelirukan dan
yang sebenarnya sebahagian daripada keseluruhan ini

381
00:20:22,480 --> 00:20:25,740
seperti, mengapa petunjuk mempunyai mitologi ini
di sekeliling mereka sebagai yang begitu kompleks,

382
00:20:25,740 --> 00:20:28,250
adalah jenis masalah sintaks, jujur.

383
00:20:28,250 --> 00:20:31,810
Tetapi * digunakan dalam kedua-dua konteks,
kedua-dua sebagai sebahagian daripada nama jenis,

384
00:20:31,810 --> 00:20:34,100
dan kita akan melihat sedikit
sesuatu kemudian yang lain, juga.

385
00:20:34,100 --> 00:20:36,490
Dan sekarang adalah
pengendali dereference.

386
00:20:36,490 --> 00:20:38,760
Begitu seterusnya untuk rujukan,
ia mengakses data

387
00:20:38,760 --> 00:20:43,000
di lokasi penunjuk, dan
membolehkan anda memanipulasi ia sesuka hati.

388
00:20:43,000 --> 00:20:45,900
>> Sekarang ini adalah hampir sama dengan
melawat jiran anda, betul.

389
00:20:45,900 --> 00:20:48,710
Jika anda tahu apa yang anda
jiran yang hidup, anda berada

390
00:20:48,710 --> 00:20:50,730
tidak melepak dengan jiran anda.

391
00:20:50,730 --> 00:20:53,510
Anda tahu anda berlaku untuk
tahu di mana mereka tinggal,

392
00:20:53,510 --> 00:20:56,870
tetapi itu tidak bermakna bahawa dengan
kerana mempunyai pengetahuan yang

393
00:20:56,870 --> 00:20:59,170
anda berinteraksi dengan mereka.

394
00:20:59,170 --> 00:21:01,920
Jika anda ingin berinteraksi dengan mereka,
anda perlu pergi ke rumah mereka,

395
00:21:01,920 --> 00:21:03,760
anda perlu pergi ke mana mereka tinggal.

396
00:21:03,760 --> 00:21:07,440
Dan apabila anda berbuat demikian,
maka anda boleh berinteraksi

397
00:21:07,440 --> 00:21:09,420
dengan mereka sama seperti yang anda akan mahu.

398
00:21:09,420 --> 00:21:12,730
Begitu juga dengan pembolehubah,
anda perlu pergi ke alamat mereka

399
00:21:12,730 --> 00:21:15,320
jika anda mahu untuk berinteraksi mereka,
anda tidak boleh hanya tahu alamat.

400
00:21:15,320 --> 00:21:21,495
Dan cara anda pergi ke alamat ini
digunakan *, pengendali dereference itu.

401
00:21:21,495 --> 00:21:23,620
Apa yang anda fikir berlaku
jika kita cuba dan dereference

402
00:21:23,620 --> 00:21:25,260
penunjuk yang nilainya adalah batal?

403
00:21:25,260 --> 00:21:28,470
Ingat bahawa null
penunjuk menunjuk kepada apa-apa.

404
00:21:28,470 --> 00:21:34,110
Jadi, jika anda cuba dan dereference
apa-apa atau pergi ke apa-apa alamat,

405
00:21:34,110 --> 00:21:36,800
apa yang anda fikir berlaku?

406
00:21:36,800 --> 00:21:39,630
Segmentasi Baik jika anda fikirkan
kesalahan, anda akan menjadi betul.

407
00:21:39,630 --> 00:21:41,390
Jika anda cuba dan dereference
penunjuk null,

408
00:21:41,390 --> 00:21:43,140
anda mengalami segmentasi yang
kesalahan. Tetapi tunggu,

409
00:21:43,140 --> 00:21:45,820
saya tidak memberitahu anda, bahawa
jika anda tidak akan

410
00:21:45,820 --> 00:21:49,220
untuk menetapkan nilai anda anda
penunjuk kepada sesuatu yang bermakna,

411
00:21:49,220 --> 00:21:51,000
anda perlu bersedia untuk batal?

412
00:21:51,000 --> 00:21:55,290
Yang saya lakukan dan benar-benar segmentasi
kesalahan adalah jenis tingkah laku yang baik.

413
00:21:55,290 --> 00:21:58,680
>> Pernahkah anda mengisytiharkan pembolehubah dan
tidak diberikan nilai serta-merta?

414
00:21:58,680 --> 00:22:02,680
Jadi, anda hanya mengatakan int x; anda tidak
sebenarnya sediakan kepada apa-apa

415
00:22:02,680 --> 00:22:05,340
dan kemudian kemudian di dalam kod anda,
anda mencetak nilai x,

416
00:22:05,340 --> 00:22:07,650
masih tidak mempunyai
diberikan kepada apa-apa.

417
00:22:07,650 --> 00:22:10,370
Kerap anda akan mendapat
sifar, tetapi kadang-kadang anda

418
00:22:10,370 --> 00:22:15,000
mungkin akan mendapat beberapa nombor rawak, dan
anda tidak tahu dari mana datangnya.

419
00:22:15,000 --> 00:22:16,750
Begitu juga perkara yang boleh
berlaku dengan petunjuk.

420
00:22:16,750 --> 00:22:20,110
Apabila anda mengisytiharkan penunjuk
int * pk sebagai contoh,

421
00:22:20,110 --> 00:22:23,490
dan anda tidak tetapkannya kepada nilai,
anda mendapat empat bait untuk ingatan.

422
00:22:23,490 --> 00:22:25,950
Apa sahaja yang empat bait
memori sistem boleh

423
00:22:25,950 --> 00:22:28,970
mendapati bahawa mempunyai nilai yang bermakna.

424
00:22:28,970 --> 00:22:31,760
Dan mungkin ada
sesuatu yang sudah ada yang

425
00:22:31,760 --> 00:22:34,190
tidak lagi diperlukan oleh orang lain
fungsi, jadi anda hanya perlu

426
00:22:34,190 --> 00:22:35,900
apa sahaja data yang berada di sana.

427
00:22:35,900 --> 00:22:40,570
>> Bagaimana jika anda cuba untuk melakukan dereference
beberapa alamat yang anda don't- terdapat

428
00:22:40,570 --> 00:22:43,410
sudah bait dan maklumat dalam
di sana, yang kini dalam penunjuk anda.

429
00:22:43,410 --> 00:22:47,470
Jika anda cuba dan dereference penunjuk bahawa,
anda mungkin bermain-main dengan beberapa memori

430
00:22:47,470 --> 00:22:49,390
bahawa anda tidak berniat
main-main dengan itu semua.

431
00:22:49,390 --> 00:22:51,639
Dan sebenarnya yang anda boleh lakukan
sesuatu yang sangat dahsyat,

432
00:22:51,639 --> 00:22:54,880
seperti memecahkan program lain,
atau memecahkan fungsi yang lain,

433
00:22:54,880 --> 00:22:58,289
atau melakukan sesuatu yang berniat jahat yang
anda tidak berniat untuk melakukan sama sekali.

434
00:22:58,289 --> 00:23:00,080
Dan itulah sebabnya mengapa ia
sebenarnya adalah idea yang baik

435
00:23:00,080 --> 00:23:04,030
untuk menetapkan petunjuk anda untuk batal jika anda
tidak menetapkan mereka untuk sesuatu yang bermakna.

436
00:23:04,030 --> 00:23:06,760
Ia mungkin lebih baik di
akhir hari untuk program anda

437
00:23:06,760 --> 00:23:09,840
crash maka untuk ia lakukan
sesuatu yang skru sehingga

438
00:23:09,840 --> 00:23:12,400
program lain atau fungsi yang lain.

439
00:23:12,400 --> 00:23:15,207
Tingkah laku yang mungkin walaupun
kurang sesuai daripada hanya terhempas.

440
00:23:15,207 --> 00:23:17,040
Dan itulah sebabnya mengapa ia
sebenarnya satu tabiat yang baik

441
00:23:17,040 --> 00:23:20,920
untuk masuk ke dalam untuk menetapkan petunjuk anda
untuk menyeimbangkan jika anda tidak menetapkan mereka

442
00:23:20,920 --> 00:23:24,540
kepada nilai yang bermakna
serta-merta, nilai yang anda tahu

443
00:23:24,540 --> 00:23:27,260
dan bahawa anda boleh dengan selamat dereference itu.

444
00:23:27,260 --> 00:23:32,240
>> Jadi mari kita kembali sekarang dan kita lihat
di sintaks keseluruhan keadaan.

445
00:23:32,240 --> 00:23:37,400
Jika saya katakan int * p ;, apa yang telah saya buat?

446
00:23:37,400 --> 00:23:38,530
Apa yang saya lakukan adalah ini.

447
00:23:38,530 --> 00:23:43,290
Saya tahu nilai p adalah alamat
kerana semua petunjuk hanyalah

448
00:23:43,290 --> 00:23:44,660
alamat.

449
00:23:44,660 --> 00:23:47,750
Saya boleh dereference p
menggunakan operator * itu.

450
00:23:47,750 --> 00:23:51,250
Dalam konteks ini di sini, sekurang-
bahagian ingat * adalah sebahagian daripada jenis.

451
00:23:51,250 --> 00:23:53,510
Int * adalah jenis data.

452
00:23:53,510 --> 00:23:56,150
Tetapi saya boleh dereference
p menggunakan operator * itu,

453
00:23:56,150 --> 00:24:01,897
dan jika saya berbuat demikian, jika saya pergi ke alamat itu,
apa yang saya akan mencari di alamat itu?

454
00:24:01,897 --> 00:24:02,855
Saya akan mencari integer.

455
00:24:02,855 --> 00:24:05,910
Jadi int * p pada dasarnya
berkata, p ialah alamat.

456
00:24:05,910 --> 00:24:09,500
Saya boleh dereference p dan jika
Saya lakukan, saya akan mencari integer

457
00:24:09,500 --> 00:24:11,920
di lokasi itu ingatan.

458
00:24:11,920 --> 00:24:14,260
>> OK jadi saya berkata terdapat satu lagi
Perkara yang menjengkelkan dengan bintang

459
00:24:14,260 --> 00:24:17,060
dan di sini adalah di mana yang
Perkara yang menjengkelkan dengan bintang adalah.

460
00:24:17,060 --> 00:24:21,640
Pernahkah anda cuba untuk mengisytiharkan
beberapa pembolehubah dari jenis yang sama

461
00:24:21,640 --> 00:24:24,409
pada baris yang sama kod?

462
00:24:24,409 --> 00:24:27,700
Jadi untuk kali kedua, berpura-pura bahawa garisan,
kod yang saya sebenarnya telah ada dalam hijau

463
00:24:27,700 --> 00:24:29,366
tidak ada dan ia hanya berkata int x, y, z ;.

464
00:24:29,366 --> 00:24:31,634

465
00:24:31,634 --> 00:24:34,550
Apa yang akan dilakukan adalah sebenarnya mewujudkan
tiga pembolehubah integer untuk anda,

466
00:24:34,550 --> 00:24:36,930
satu dipanggil x, satu dipanggil
y, dan satu dipanggil z.

467
00:24:36,930 --> 00:24:41,510
Ia adalah satu cara untuk melakukannya tanpa
perlu berpecah ke tiga baris.

468
00:24:41,510 --> 00:24:43,890
>> Berikut adalah di mana bintang mendapatkan
menjengkelkan lagi walaupun,

469
00:24:43,890 --> 00:24:49,200
kerana * adalah sebenarnya sebahagian
kedua-dua nama jenis dan bahagian

470
00:24:49,200 --> 00:24:50,320
nama yang berubah-ubah.

471
00:24:50,320 --> 00:24:56,430
Dan jadi jika saya katakan int * px, py, pz, apa yang saya
benar-benar mendapatkan adalah penunjuk kepada integer

472
00:24:56,430 --> 00:25:01,650
dipanggil px dan dua integer, py dan pz.

473
00:25:01,650 --> 00:25:04,950
Dan itu mungkin tidak apa
kita mahu, yang tidak baik.

474
00:25:04,950 --> 00:25:09,290
>> Jadi jika saya mahu untuk membuat beberapa petunjuk
pada baris yang sama, dari jenis yang sama,

475
00:25:09,290 --> 00:25:12,140
dan bintang, apa yang saya benar-benar perlu
lakukan adalah mengatakan int * pa, * pb, * pc.

476
00:25:12,140 --> 00:25:17,330

477
00:25:17,330 --> 00:25:20,300
Kini mempunyai hanya berkata
dan kini memberitahu anda ini,

478
00:25:20,300 --> 00:25:22,170
anda mungkin tidak akan melakukan ini.

479
00:25:22,170 --> 00:25:25,170
Dan ia mungkin sesuatu yang baik secara jujur,
kerana anda mungkin secara tidak sengaja

480
00:25:25,170 --> 00:25:26,544
meninggalkan bintang, sesuatu seperti itu.

481
00:25:26,544 --> 00:25:29,290
Ia mungkin yang terbaik untuk mungkin mengisytiharkan
petunjuk pada baris individu,

482
00:25:29,290 --> 00:25:31,373
tetapi ia hanya satu sama lain
mereka sintaks menjengkelkan

483
00:25:31,373 --> 00:25:35,310
perkara dengan bintang yang membuat
petunjuk begitu sukar untuk bekerja dengan.

484
00:25:35,310 --> 00:25:39,480
Kerana ia hanya sintaksis ini
keadaan huru-hara, anda perlu bekerja melalui.

485
00:25:39,480 --> 00:25:41,600
Dengan amalan ia
benar-benar menjadi sifat kedua.

486
00:25:41,600 --> 00:25:45,410
Saya masih melakukan kesilapan dengan ia masih
selepas program selama 10 tahun,

487
00:25:45,410 --> 00:25:49,630
jadi jangan kecewa jika sesuatu berlaku
kepada anda, ia agak biasa jujur.

488
00:25:49,630 --> 00:25:52,850
Ia benar-benar jenis
kecacatan sintaksis itu.

489
00:25:52,850 --> 00:25:54,900
>> OK jadi saya jenis berjanji
bahawa kita akan mengkaji semula

490
00:25:54,900 --> 00:25:59,370
konsep bagaimana besar adalah rentetan.

491
00:25:59,370 --> 00:26:02,750
Nah jika saya memberitahu anda bahawa
tali, kami telah benar-benar jenis

492
00:26:02,750 --> 00:26:04,140
telah berbohong kepada anda sepanjang masa.

493
00:26:04,140 --> 00:26:06,181
Tidak ada jenis data yang dikenali sebagai
tali, dan sebenarnya saya

494
00:26:06,181 --> 00:26:09,730
menyatakan hal ini dalam salah satu daripada kami
video terawal pada jenis data,

495
00:26:09,730 --> 00:26:13,820
tali itu adalah sejenis data yang
telah dicipta untuk anda dalam CS50.h.

496
00:26:13,820 --> 00:26:17,050
Anda perlu # include
Cs50.h untuk menggunakannya.

497
00:26:17,050 --> 00:26:19,250
>> Well tali adalah benar-benar hanya
alias sesuatu

498
00:26:19,250 --> 00:26:23,600
dipanggil char *, satu
penunjuk kepada watak.

499
00:26:23,600 --> 00:26:26,010
Baik petunjuk, ingat,
hanya menangani.

500
00:26:26,010 --> 00:26:28,780
Jadi apa saiz
dalam bait rentetan?

501
00:26:28,780 --> 00:26:29,796
Biasanya tidak empat atau lapan.

502
00:26:29,796 --> 00:26:32,170
Dan sebab itu saya katakan empat atau
lapan adalah kerana ia sebenarnya

503
00:26:32,170 --> 00:26:36,730
bergantung kepada sistem, Jika anda menggunakan
CS50 ide, char * adalah saiz char

504
00:26:36,730 --> 00:26:39,340
* Adalah lapan, ia adalah satu sistem 64-bit.

505
00:26:39,340 --> 00:26:43,850
Setiap alamat dalam ingatan adalah 64 bit panjang.

506
00:26:43,850 --> 00:26:48,270
Jika anda menggunakan perkakas CS50
atau menggunakan mana-mana mesin 32-bit,

507
00:26:48,270 --> 00:26:51,640
dan anda telah mendengar bahawa jangka 32-bit
mesin, apakah mesin 32-bit?

508
00:26:51,640 --> 00:26:56,090
Well ia hanya bermaksud bahawa setiap
alamat dalam ingatan adalah 32 bit panjang.

509
00:26:56,090 --> 00:26:59,140
Dan sebagainya 32 bit adalah empat bait.

510
00:26:59,140 --> 00:27:02,710
Jadi char * adalah empat atau lapan
bait bergantung pada sistem anda.

511
00:27:02,710 --> 00:27:06,100
Dan sememangnya mana-mana jenis data,
dan penunjuk kepada apa-apa data

512
00:27:06,100 --> 00:27:12,030
menaip, kerana semua petunjuk hanyalah
alamat, empat atau lapan bait.

513
00:27:12,030 --> 00:27:14,030
Jadi mari kita melihat semula ini
diagram dan mari kita membuat kesimpulan

514
00:27:14,030 --> 00:27:18,130
video ini dengan sedikit senaman di sini.

515
00:27:18,130 --> 00:27:21,600
Jadi di sini adalah rajah kita berhenti dengan
pada awal-awal video.

516
00:27:21,600 --> 00:27:23,110
Jadi apa yang berlaku sekarang jika saya mengatakan * pk = 35?

517
00:27:23,110 --> 00:27:26,370

518
00:27:26,370 --> 00:27:30,530
Jadi apa maknanya apabila saya berkata, * pk = 35?

519
00:27:30,530 --> 00:27:32,420
Mengambil kedua.

520
00:27:32,420 --> 00:27:34,990
* pk.

521
00:27:34,990 --> 00:27:39,890
Dalam konteks sini, * adalah
pengendali dereference.

522
00:27:39,890 --> 00:27:42,110
Oleh itu, apabila dereference yang
pengendali digunakan,

523
00:27:42,110 --> 00:27:48,520
kita pergi ke alamat yang menunjuk kepada
oleh pk, dan kita mengubah apa yang kita dapati.

524
00:27:48,520 --> 00:27:55,270
Jadi * pk = 35 dengan berkesan
adakah ini gambar.

525
00:27:55,270 --> 00:27:58,110
Jadi ia pada dasarnya sintaksis
sama dengan yang telah berkata k = 35.

526
00:27:58,110 --> 00:28:00,740

527
00:28:00,740 --> 00:28:01,930
>> Satu lagi.

528
00:28:01,930 --> 00:28:05,510
Jika saya katakan int m, saya membuat
pembolehubah baru yang dikenali sebagai m.

529
00:28:05,510 --> 00:28:08,260
Kotak baru, ia adalah satu kotak hijau kerana
ia akan mengadakan integer,

530
00:28:08,260 --> 00:28:09,840
dan ia dilabel m.

531
00:28:09,840 --> 00:28:14,960
Jika saya katakan m = 4, saya meletakkan
integer ke dalam kotak itu.

532
00:28:14,960 --> 00:28:20,290
Jika berkata pk = & m, bagaimana
perubahan rajah ini?

533
00:28:20,290 --> 00:28:28,760
Pk = & m, adakah anda masih ingat apa yang
& Operator melakukan atau dipanggil?

534
00:28:28,760 --> 00:28:34,430
Ingatlah bahawa & beberapa nama pembolehubah
adalah alamat nama berubah-ubah.

535
00:28:34,430 --> 00:28:38,740
Jadi apa yang kita katakan ialah
pk mendapat alamat m.

536
00:28:38,740 --> 00:28:42,010
Dan dengan berkesan apa yang berlaku di
gambar rajah ialah PK mata tidak lagi

537
00:28:42,010 --> 00:28:46,420
kepada k, tetapi mata untuk m.

538
00:28:46,420 --> 00:28:48,470
>> Sekali lagi petunjuk yang sangat
sukar untuk bekerja dengan

539
00:28:48,470 --> 00:28:50,620
dan mereka mengambil banyak
amalan, tetapi kerana

540
00:28:50,620 --> 00:28:54,150
kemampuan mereka untuk membolehkan anda
untuk lulus data antara fungsi

541
00:28:54,150 --> 00:28:56,945
dan benar-benar mempunyai orang-orang
perubahan berkuat kuasa,

542
00:28:56,945 --> 00:28:58,820
mendapatkan kepala anda sekitar
adalah benar-benar penting.

543
00:28:58,820 --> 00:29:02,590
Ia mungkin adalah yang paling rumit
topik yang kita bincangkan dalam CS50,

544
00:29:02,590 --> 00:29:05,910
tetapi nilai yang anda
mendapatkan daripada menggunakan petunjuk

545
00:29:05,910 --> 00:29:09,200
jauh melebihi komplikasi
yang datang dari pembelajaran mereka.

546
00:29:09,200 --> 00:29:12,690
Oleh itu, saya ingin anda yang terbaik daripada
nasib belajar tentang petunjuk.

547
00:29:12,690 --> 00:29:15,760
Saya Doug Lloyd, ini adalah CS50.

548
00:29:15,760 --> 00:29:17,447